05/08/2018 – WK Maniago
De verwachtingen waren hoog op het WK. In de Worldcup van Emmen was ik 2e geëindigd in de tijdrit, dus dat hoopte ik minstens te evenaren hier op het WK. Ik had echt gepiekt naar dit WK, ook al had ik door lichte ziekte en een zwaar werkschema, me niet optimaal kunnen voorbereiden.
Maar de tegenstand was niet min natuurlijk, alle toppers waren aanwezig: de Canadees Chernove, de Colombiaan Perea en de Australiër Hicks waren de topfavorieten. Het parcours was vrij kort (13,65km) en in het eerste gedeelte zaten er een paar stevige klimmetjes in, dus niet helemaal mijn ding. Maar in het 2e gedeelte van het parcours waren er lange, rechte stukken, zelfs licht dalend. Dus dat was op mijn lijf geschreven.
Start tijdrit WK Maniago 2018
Ik ging goed van start, en ik had een heel goed gevoel op het eerste gedeelte van 4km (licht stijgend), ook op het klimmetje van 600m (6 à 7%) kon ik goed tempo houden. Maar de laatste 7km (vlak) voelde ik dat ik niet meer mijn normale vermogen kon trappen. Misschien dat het eerste gedeelte toch zijn tol eiste…
Mijn eindtijd was heel goed, maar niet voldoende voor een podium: 5e op 20″ van de winaar. De top 5 lag heel dicht bij elkaar:
1. Gilmutdinov (18:33)
2. Chernove (18:38)
3. Perea (18:41)
4. Hicks (18:51)
5. Vromant (18:53)
Tijdrit WK Maniago 2018 – (C)SWpix.com/Simon Wilkinson
Ik was toch teleurgesteld, want stiekem had ik toch op de wereldtitel en die regenboogtrui gehoopt. Dat zal dus voor de volgende jaren zijn, want de parcours van het WK in Emmen (2019) en Oostende (2020) zijn me op het lijf geschreven :).
Op zondag werd de wegrit gereden. Vooraf had ik met de coach afgesproken dat ik de sprint niet zou afwachten. Met 1 been ben ik toch in het nadeel tegen renners met 2 benen. Ik kon gans de wedstrijd goed volgen, ook op het klimmetje was ik steeds goed mee. Met een kopgroep van 13 renners gingen we de laatste ronde in.
Wegrit WK Maniago 2018 – (C)SWpix.com/Simon Wilkinson
Op de klim trok ik de Colombiaan stevig door. Ik kon goed volgen, en ik had de indruk dat de andere renners à bloc zaten. Dus boven op de klim, op ongeveer 7km van de meet, plaatste ik mijn aanval. Maar jammer genoeg lieten ze me niet rijden. De Canadees Chernove reed het gat dicht.
Een beetje verder moesten we snelheid minderen en achter de wagen van de UCI blijven, omdat het peloton van de MC3’tain’tons aan het inhalen was. Het duurde even voordat we weer verder mochten koersen.
Na een mislukte poging van een andere renner om weg te geraken, probeerde ik het zelf ook nog eens op een 4-tal km van de meet. Maar ook nu aarzelde de Canadees geen moment, en reed hij het gat dicht.
In de sprint kon ik misschien hoogstens een 3e plaats halen, dus ik wilde alles of niets spelen: ik wilde wereldkampioen worden… Dus op 1,5km van de meet plaatste ik nog maar eens een aanval. Deze keer was het de Colombiaan die direct reageerde en het gat weer dichtreed.
Daarmee was de kous af. Ik kon me nog als 6e plaatsen bij het indraaien in de laatste bocht op 200m van de meet, maar daarna verzuurde ik volledig, en kwam iedereen over mij. De Canadees Chernove won de sprint verdiend, voor de Colombiaan Perea. Ik werd 13e.
Het resultaat was matig, maar ik was wel tevreden over mijn wedstrijd. Ik zat steeds goed vooraan, en ik had gedaan wat ik vooraf gepland had: demarreren in de laatste ronde. Als ze iets langer aarzelen en naar elkaar kijken, blijf ik voorop en word ik wereldkampioen… maar het is niet gelukt.
