Eind 2012 werd een tumor ontdekt in mijn rechterbovenbeen. Na een chemokuur van 18 weken, werd er beslist om op 06/06/2013 mijn been te amputeren. Mentaal was dit een zware periode. Maar dankzij de steun van familie en vrienden, en vooral mijn vrouw, ben ik steeds positief gebleven. De hoop dat ik weer aan sport zou kunnen doen, heeft me door de revalidatieperiode getrokken.
Al in januari 2014 kreeg ik, dankzij Anvasport, de mogelijkheid om voor het eerst in mijn leven te gaan skiën. Eerst een paar dagen op 1 been, daarna met een prothese. Ik heb er, naast vele blauwe plekken, vooral een besef aan overgehouden dat alles nog steeds kan. De volgende stap was een loopprothese (een ‘blade”). Begin 2015 ben ik beginnen trainen in atletiekclub AC Deinze, onder begeleiding van trainster Mieke Van Thuyne. Een paar maanden later werd ik Belgisch Kampioen op de 100m en de 200m, met een Belgisch record op de 200m! Omdat ik een te korte stomp heb, zal ik internationaal in deze sport wel nooit top kunnen worden.
Voor mijn amputatie deed ik aan triathlon. Ik hoopte om terug een triathlonwedstrijd te kunnen uitlopen. Dus tussen de atletiektrainingen door, ging ik geregeld gaan zwemmen. In mei 2016 nam ik deel aan het BK Zwemmen, waar ik verrassend een aantal mooie plaatsen zwom: zilver op de 50m vrije slag, brons op de 100m vrije slag en 4de op de 400m vrije slag.
Triathlon bleek weliswaar niet meer mogelijk omdat ik geen lange afstanden kan lopen, door mijn korte stomp. Mijn beste onderdeel was altijd het fietsen, en dus vanaf 2015 trok ik er ook al af en toe eens op uit met de koersfiets of met de mountainbike. In het begin waren dit ritjes van 5-10km. Meer lukte gewoon niet zonder te verkrampen in mijn linkerbeen. Het “trekken” aan de pedaal is blijkbaar een beweging die mijn spieren niet gewoon waren. Maar langzaam aan kon ik grotere afstanden rijden. Begin 2016 ben ik dan mijn trainingen beginnen opdrijven. In juni 2016 reed ik mijn allereerste wedstrijd, het Belgisch Kampioenschap, waar ik naar brons reed in mijn categorie.
Sinds 2017 ben ik me heel specifiek beginnen toeleggen op het wielrennen. Dankzij een professionele begeleiding door mijn trainer Remko Meeusen en de federatie Parantee-Psylos, maakte ik doorheen de jaren een hele mooie progressie, met als summum mijn Wereldtitel in de individuele Achtervolging in januari 2020.
Tokio 2020 was een bijzonder emotionele ervaring. Ik reed de snelste tijd in de kwalificaties van de Individuele Achtervolging, in een nieuw WR, maar een paar minuten later diskwalificeerde de UCI mij vanwege een zogezegd verkeerde positie op de fiets. Een paar dagen later kon ik me revancheren, door zilver te winnen in de tijdrit!
Met de steun van familie, vrienden en sponsors hoop ik mijn uiteindelijke doel te bereiken: een gouden medaille op de Paralympische Spelen van Parijs 2024!
Ewoud
